Zo ben ik in Mexico, zo ben ik in New York en zo … ben ik ineens weer in Nederland. Huh? Nu al weer terug? Ik ging toch een jaar naar Amerika? Klopt en klopt, en dat ga ik nog steeds, alleen zijn er soms dingen waarvoor je alles voor op pauze zet en halsoverkop terugvliegt. Zoals afscheid nemen van opa. 

Op sociale media deel ik vooral de leuke dingen die ik meemaak en doe. Hier op mijn blog probeer ik ook de andere kant te laten zien. Zoals mijn constante klaagzang over viezigheid op Times Square of de prijzen van groente en fruit in supermarkten. Echt persoonlijke dingen houd ik liever voor mezelf. Dat mijn opa begin juni gediagnosticeerd werd met leverkanker, vertelde ik dan ook alleen tegen goede vrienden. Nu voelt het toch fijn om er wat over te schrijven en uit te leggen waarom ik tijdelijk terug in Nederland ben.

Ergens begin juni, amper een maand in New York, had ik mijn opa en oma aan de telefoon. Opa voelde zich niet zo lekker en moest wat tests doen. Niets aan de hand. Een paar dagen later bleek er toch wel wat aan de hand: hij had prostaatkanker. Waar eerst gedacht werd dat het te behandelen viel, werd snel duidelijk dat dat een stuk lastiger werd. Hij had ook nog eens leverkanker. Agressief. En toen ging het rap. 

Tijdens mijn vakantie naar Mexico nu drie weken geleden, kreeg ik het gevreesde belletje. Ik moest zo snel mogelijk naar huis komen wilde ik nog afscheid nemen van mijn opa. En dat wilde ik absoluut. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan een traineeship aan de andere kant van de wereld. Dus boekte ik een enkeltje Amsterdam en kwam ik vorige week maandag 9 augustus – precies drie maanden na vertrek – aan op Schiphol. 

Op moment van schrijven ben ik al een week terug in Nederland. Ik heb afscheid kunnen nemen van opa, hem vertelt over mijn avonturen en ook echt ontzettend veel gehuild. Mijn ogen staan constant op stadje pandabeer. Woensdag 11 augustus is hij overleden. Komende woensdag is de begrafenis. En in de tussentijd probeer ik een handjevol vrienden te zien, werk bij te houden voor mijn traineeship en te genieten van alles wat ik mis in New York. Zoals in bad gaan, supermarkten met normale prijzen (haha), hagelslag, frikandellen speciaal en de stilte en rust op het platteland.  

Terug naar New York

Natuurlijk kan het overgrote deel van mij niet wachten om weer terug te gaan naar New York. Ik mis het leven van de stad die nooit slaapt en waar alles kan. Al op mijn eerste avond terug in Oosterhout werd het pijnlijk duidelijk dat ik niet meer van de luxe van een grote stad kon profiteren: na acht uur ’s avonds waren alle afhaaltoko’s dicht (!?). Of afgelopen zaterdag, toen ik om 23.00 uur met vriendinnen naar de kroeg wilde, maar dat niet kon door de regelgeving in Nederland. En dan nog niet te spreken van het enorme gevoel van vrijheid in New York. Waar ik daar in bijwijze van bikini door de sneeuw kan zonder vreemd aangekeken te worden, ben ik hier weer continue bewust van mijn aanwezig en voorkomen. 

Voor ik terug naar huis kan, moet ik alleen eerst twee weken in quarantaine. De travelban tussen de Verenigde Staten en de Schengen Area is helaas nog steeds van kracht. Dat betekent dat ik 14 dagen in een land buiten de Europese Unie moet verblijven. Dat wordt wederom Mexico. Gelukkig is mijn baas heel flexibel en kan ik vanuit huis werken. Ook heb ik het geluk dat ik in een appartement van vrienden in Mexico City mag verblijven. Zondag 5 september vlieg ik dan eindelijk weer terug naar JFK Airport en dan hoop ik dat ik de komende maanden nergens (op leuke tripjes na, zoals Boston een week later) meer heen hoef.